ร้อยเจ็ดสิบแปด

ผมไม่รู้ว่าตัวเองนั่งอยู่ตรงนั้นนานเท่าไหร่แล้ว

ของเหลวสีอำพันในแก้วสะท้อนแสงริบหรี่จากโคมไฟตั้งโต๊ะ ผมแกว่งแก้วในมืออย่างเหม่อลอย มองดูแสงที่หักเหผ่านมันราวกับว่าคำตอบที่ผมเฝ้าค้นหาอาจเผยตัวออกมาในความแผดร้อนของวิสกี้ ห้องทำงานของผมมีกลิ่นจางๆ ของกระดาษ เครื่องหนัง และแอลกอฮอล์... กลิ่นที่ปลอดภัยแ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ